ေနာက္ဆံုးအနည္းဆံုး အာဖရိက

 ( မူရင္း- အေရွ႕မိုးေကာင္ကင္ ဘေလာ့ဂ္မွ )

(၁)

ၿမိဳ႕ေပၚလမ္းမေတြမွာ အမွိုက္သိမ္းဖို႕ေမွာင္နဲ႔မဲမဲဲ  သူမအိပ္ရာထၿပီးေနာက္….

နွစ္ေဒၚလာထက္ နည္းတဲ့ေငြနဲ႔ အစားအေသာက္ဝယ္ဖို႔ သူမနွစ္နာရီေလာက္လမ္းေလွ်ာက္ ၿပီးေနာက္္…

 ပူျပင္းတဲ့ မြန္းတည့္ေနမွာ    သူမနွစ္နာရီေလာက္ ခ်က္ျပဳတ္ၿပီးေနာက္၊ ဖန္တာ လင္ဂနီဟာ သူ႔ မိသားစုအတြက္ တစ္ေန႔တာရဲ႕ တစ္နပ္ထဲေသာထမင္းပြဲကို ျဖည့္စည္းေပးခဲ့တယ္။   ဦးစြာ သူမဟာ သစ္ရြက္ ငါးေျခာက္နဲ႔ ျပာမႈန္႔တို႔ ခပ္ထားတဲ့ ေျပာင္းႏွစ္မုန္႔ျပားတစ္ဒယ္ကို ကေလးငယ္ ၁၁  ေယာက္အတြက္တည္တယ္။ကေလး ေတြကလက္ဗလာနဲ႔ ဖဲ့စားၾကတယ္။

ဒီေနာက္သူ႔ေယာက်ာ္းအတြက္ တစ္ဒယ္တည္တယ္။ ကေလးႀကီး တစ္ဒါဇင္အတြက္ နွစ္ဒယ္တည္တယ္။ လူတိုင္းအတြက္ၿပီးမွ ေနာက္္ဆံုးသူ႕အတြက္ တစ္ဒယ္တည္တယ္၊ သူမဟာ အၿမဲတမ္း ေနာက္ဆံုးမွစားတယ္။

အစားအေသာက္ေဈးေတြ နွစ္ဆနီးပါးတက္မလာခင္ လြန္ခဲ့တ့ဲနွစ္က  လင္ဂနီဟာ တစ္ေန႔သံုးနပ္ကို အသား ဆန္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္တို႔နဲ႔ စားနိုင္တယ္။ ယခုအခါမွာေတာ့  မုန္႔ျပါးသက္သက္  ပလုပ္ပေလာင္း နွစ္လုပ္စာနဲ႔   ေနာက္ေန႔အထိ   ခံေအာင္ေနၾကရတယ္။

နွုတ္ခမ္းသားနီေနတဲ့    မ်က္လံုးမ်ားကို   ပြတ္လိုက္ၿပီး  ေျမႀကီးေပၚက်ေနတဲ့ သစ္ရြက္ညြန္႔ တစ္ခက္ကို   ေကာက္ဝါးၿပီးေနာက္  လင္ဂနီဟာ   သူမရဲ႕ ေနာက္ဆံုး မုန္႔တစ္ဖဲ့ကို ကေလးေတြကို ေၾကြးလိုက္တယ္။

"ငါမဆာဘူး"လို႔ သူမကေျပာတယ္။

အေနာက္အာဖရိကရဲ႕ အလယ္မွာရွိတဲ့ ဘာကီနာဖာဆို  Burkina Faso   လို ဆင္းရဲတဲ့နိုင္ငံမွာ ထမင္းစားခ်ိန္ဟာ အမ်ိုးသမီးမ်ားကို  ပူပင္ေသာက     ေရာက္ေစတယ္။ သူတို႔ဟာ အစားအစာ ရွာရတယ္၊ ေရခပ္ရတယ္၊ ေဈးသြားရတယ္၊ ထမင္းခ်က္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ စားခ်ိန္တန္တဲ့အခါ ေယာက္်ားနဲ႔ကေလးမ်ားက   အရင္စားၿပီးအမ်ိုးသမီးမ်ားက ေနာက္ဆံုးနဲ႔ အနည္းဆံုးပဲ စားတယ္။

ကုလသမဂၢ   ကမၻာ့စားနပ္ရိကၡာ  စီမံကိန္း (WFP)ရဲ႕         ထုတ္ျပန္ခ်က္အရ ယမန္နွစ္က အစားအစားနဲ႔ ေလာင္စာေဈးေတြ ျမင့္တက္လာမႈက အာဖရိက အာရွနဲ႔ လက္တင္အေမရိက တစ္ဝွမ္း မွာရွိတဲ့ လူဦးေရ သန္း ၁၃၀-ေက်ာ္ကို ဆင္းရဲတြင္း နက္သထက္နက္ေစခဲ့တယ္။    ဒါေပမဲ့ သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ ေယာက္်ားမ်ားနဲ႔ ကေလးမ်ားဟာ ငတ္မြတ္ေနတာ မွန္ေသာ္လည္း အမ်ိုးသမီးမ်ားဟာ အငတ္ဆံုးနဲ႔ အေရအထူဆံုးျဖစ္တယ္။

"ဒါဟာယဥ္ေက်းမႈျဖစ္ေနတယ္၊ကေလးေတြ ဆာေလာင္လာၿပီ ဆိုရင္သူတို႔ဟာ အေမေတြဆီ သြားၾကတယ္၊ အေဖေတြဆီ မသြားဘူး  ။  ေနာက္ၿပီး အစားအစာ နည္းနည္းပဲရွိေတာ့ရင္၊   အမ်ိုးသမီးေတြဟာ  အနည္းဆံုးစားသူေတြဘဲျဖစ္တယ္"လို႔

အေထာက္အကူေပးေရး ဝန္ထမ္းေတြက ေျပာတယ္။

ေလာေလာလတ္လတ္ ေလ့လာမႈေတြအရ"ဘာကီနာဖာဆို"ရွိ  လူအမ်ားအျပားဟာ  သူတို႔ဝင္ေငြရဲ႕ ၇၅%  ေက်ာ္ကို အစားအစာအတြက္ သံုးစြဲၾကရၿပီးက်န္းမာေရး

ေက်ာင္းလခ၊ အဝတ္အစားစတဲ့   တျခားလိုအပ္ခ်က္ အတြက္  အနည္းအပါးသာ သံုးစြဲၿပီး ရပ္တည္ေနၾကရတယ္။

(၂)

သံမံတလင္းေပၚမွာအိပ္တဲ့  လင္ဂနီရဲ႕တေန႔တာဟာ မနက္ေလးနာရီ  အိပ္ရာထတာနဲ႔ စတင္တယ္၊ အေမွာင္ထဲမွာ တိုးတိုးတိိတ္တိ္တ္  အဝတ္လဲတယ္၊     သူမ ပတ္ပတ္လည္မွာ ကေလးေတြဟာ အမိုးနိမ့္နိမ့္ေအာက္ သမံသလင္းေပၚမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကတယ္။  ကုလသမဂၢ လူသားဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ အညႊန္းကိန္း ၁၇၇ ရွိတဲ့အနက္ အဆင့္ ၁၇၆ ရွိတဲ့ နိုင္ငံတစ္နိုင္ငံအဖို႔ ဒီအေျခအေနဟာ အဆန္းမဟုတ္ပါဘူး။

မနွစ္ကဆိုရင္ လင္ဂနီ အေနနဲ႔ မီးေသးေသးဖိုၿပီး ကာဖီၾကဲၾကဲတစ္ခြက္ေတာ့ ေဖ်ာ္ေသာက္နိုင္ပါလိမ့္မယ္။    ခုအခါမွာေတာ့ ကာဖီၾကဲၾကဲတစ္ခြက္ဟာ ေဈးသိပ္ႀကီးလွတယ္။

ဒီလိုဆိုးဝါးတဲ့  အေျခအေနေၾကာင့္ ေဖေဖၚ၀ါရီမွာ ၿမိဳ႕ေတာ္ Ouagadougou နဲ႔ နိုင္ငံတစ္ဝွမ္းၿမိဳ႕မ်ားမွာ ရိကၡာအဓိကရုန္းေတြျဖစ္ပြားလာတယ္။ ကုန္ေဈးနွုန္းႀကီးျမင့္မႈကို ဆန္႔က်င္ၿပီး အစိုးရ အေဆာက္အဦး ေတြကို  မီးရွို့ဖ်က္္စီးတဲ့အတြက္  လူရာေပါင္းမ်ားစြာ အဖမ္းခံရတယ္။လင္ဂနီအတြက္ေတာ့ တိုက္ပြဲဟာ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ပိုမိုက်ပ္တည္း ခက္ခဲလာတယ္။ ေနမထြက္ခင္ကတည္းက တိုက္ပြဲကစၿပီ။

သူမအသက္ ၅၀ ရွိၿပီဆိုတဲ့ လင္ဂနီဟာ သူ့ေယာက္်ားနဲ႔ ကေလးမ်ား အိပ္ေနတဲ့ အခန္းနွစ္ခန္းပါ တဲအိမ္ကို ထားခဲ့ၿပီးညစ္ပတ္ေနတဲ့ ၿခံဝင္းကိုျဖတ္ၿပီးေလ်ွာက္လာတယ္။ ညလံုးေပါက္ မိုးရြာထားသျဖင့္ ညစ္ေပေနတဲ့ လမ္းမဟာ ရႊံ႕ေတြဗြက္္ေတြ ထေနတယ္။

ေမွာင္မိုက္တဲ့လမ္းေပၚ နာရီဝက္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးေနာက္ သူမဟာ အလုပ္ဆင္း သတင္းပို႔တယ္။  ၿမိဳ႕ေတာ္စီမံခ်က္အျဖစ္     ဆင္းရဲတဲ့အမ်ိုးသမီးမ်ားအတြက္ လမ္းေပၚတံျမက္လွည္း အမိႈက္သိမ္း အလုပ္ျဖစ္တဲ့   အစိမ္းေရာင္အလုပ္တပ္ဖြဲ႕ရဲ႕ အလုပ္ခ်ိန္ဝတ္ အေပၚအကၤ်ီအစိမ္းကို ဝတ္တယ္။ဒီစီမံကိန္းကဆင္းရဲတဲ့ အမ်ိုးသမီးမ်ားကို ရက္သတၱတစ္ပတ္လွ်င္ ႏွစ္မနက္အတြက္ တစ္ရက္ ၁.၂ ေဒၚလာနဲ႔ ညီတဲ့ လုပ္အားခကိုေပးတယ္။

လင္ဂနီဟာ ျမက္ေျခာက္တံျမက္စည္းငယ္ နွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ အမွိုက္သိမ္းလွည္းကို တြန္းၿပီး က်ယ္ေျပာလွတဲ့   လူသူကင္းရွင္းတ့ဲ  လမ္းအတိုင္း       ထြက္လာတယ္။

လိေမၼာ္ေရာင္ မႈန္ျပျပ  လမ္းမီးေရာင္ေအာက္မွာ သူမဒူးက သူမေခါင္းထက္ ျမင့္တဲ့အထိ ခါးကို ညြတ္ေကြးကာ အမွိုက္လွည္းတယ္။

တရွဲရွဲနဲ႔  တံျမက္စည္းလွည္းသံ ထြက္လာတယ္။  ၾကက္ဖတစ္ေကာင္တစ္ေလ တြန္သံနဲ႔ ညလံုးေပါက္ အရက္ဆိုင္မွ အရက္သမားေတြရဲ႕ မၾကာမၾကာ  ရယ္ေမာသံမွအပ ဘာသံမွမၾကားရ။ သူမ တာဝန္က်တဲ့ ကိုက္-၁၅၀ ေလာက္ရွည္တဲ့လမ္းပိုင္းကို သူမ သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ရတယ္။ တစ္ဒါဇင္ေလာက္ရွိတဲ့ မ်ဳိးသမီးတပ္ဖြဲ႕ဟာလည္းသူ့အပိုင္းနဲ႔သူ လုပ္ေနၾကတယ္။ ထရပ္ကားတစီးဟာ အရွိန္နဲ႔ေမာင္းလာ ၿပီးသူမမ်က္နွာကို  ဖုန္လံုးေတြ လြင့္စင္လာေစတယ္။  သူမစုပံုထားတဲ့ အမႈိက္ပံုကေလးကိုလဲ လြင့္စင္သြားေစတယ္။ သူမေခ်ာင္းဆိုးတယ္၊ ပန္းေရာင္ေခါင္းစည္းပ၀ါနဲ႔ မ်က္နွာကို စည္းလိုက္ၿပီးအမွိုက္ေတြ ျပန္လွည္းတယ္။

ေနထြက္ျပဳလာခ်ိန္အထိ လင္ဂနီဟာ တံျမက္စည္းလွည္းတယ္။ သူမပံုထားတဲ့ အမိႈက္ေတြကို  ေဂၚျပားနဲ႔က်ဳံးၿပီး အမိႈက္လည္းေပၚ တင္တယ္။ဒါေပမဲ့ အမ်ိဳးသားႀကီးၾကပ္ေရးမွူးက  အလုပ္ကို လာစစ္ေဆးတာကို တစ္နာရီေလာက္ ေစာင့္ရတယ္။

သူမအတြက္ လစာေငြ ၁၀ ေဒၚလာေအာက္ ရတယ္။

(၃)

လင္ဂနီ နာရီဝက္ေလာက္လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးအိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ  အိမ္သားေတြနိုးစျပဳၿပီ။သူမဟာ အလုပ္ဝတ္ အေပၚအကၤ်ီစိမ္းကို ခၽြတ္ၿပီးဖိနပ္ဘူး အရြယ္ေလာက္ရွိတဲ့ ေဈးျခင္းကိုဆြဲလိုက္တယ္။ ေဈးခ်ိန္ပဲ။သူမနဲ႔ ေနာက္ထပ္မယားၿပိဳင္နွစ္ဦးအနက္ တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ အက္ရွတာ ဇာဂရီ တို႔ အလွည့္က် ေဈးဝယ္ထြက္တယ္။

သူ့ေယာက်္ားရဲ႕တျခားမယားျဖစ္တဲ့မယားသံုးေယာက္အနက္မယားႀကီးျဖစ္သူမွာမ်က္ေစ့ကြယ္လုနီး ျဖစ္ေနသျဖင့္ အိမ္မႈကိစၥ မလုပ္နိုင္ေတာ့ပါ။

အာဖရိကေဒသအမ်ားစုမွာမယားအမ်ားမျပားယူတာအဆန္းမဟုတ္ေတာ့ဘူး။

ဒီအိမ္ရဲ႕ အိမ္ဦးနတ္ဟာ အၿငိမ္းစားရဲအရာရွိေဟာင္း တဦးျဖစ္တဲ့ အသက္ ၆၃ ႏွစ္ဟာမာဒို ဇိုရိုမီ ျဖစ္တယ္။ သူ့ရဲ႕ပင္စင္လစာဟာ မိသားစုရဲ႕အဓိကဝင္ေငြျဖစ္တယ္။

ဒါေပမဲ့ သူ့လစာဘယ္ေလာက္ရသလဲဆိုတာ သူ႔မိန္းမမ်ားကို အသိမေပးဘူး။

ကုလသမဂၢ အဆိုအရ လူဦးေရ ၁၅-သန္းအနက္ ၇၅% နီးပါးဟာ  တေန႔ ၂-ေဒၚလာေအာက္ နိမ့္တဲ့နွုန္းထားနဲ႔  ေနထိုင္ၾကရတဲ့ ဘာကီနာ ဖာဆိုလို ဆင္းရဲတဲ့ နိုင္ငံတစ္နိုင္ငံအဖို႔၊  အလယ္အလတ္အဆင့္ ဝန္ထမ္းတဦးရဲ႕     ပင္စင္လစာဟာ အေတာ္အတန္ ေလွ်ာက္ပတ္မ ႈရွိပါတယ္။

ဇိုုရိုမီက အလုပ္လုပ္တဲ့    သူ့မယားနွစ္ဦး  လစာထုတ္လာတဲ့အခါ   တဦးစီထံမွ ဆင့္ ၆၀ ေဘာက္ဆူး ေတာင္းေလ့ရွိတယ္။  သူနွစ္ၿခိဳက္တဲ့ သူ၀ါးေနက်  ကိုလာေစ့ ဝယ္ဖို႔ျဖစ္တယ္။   လင္ဂနီ နဲ႔အတူ ဇါဂရီ ဟာ  တံျမက္စည္းလွည္းတဲ့ အလုပ္လုပ္ၾကၿပီး၊  သူတို႔က ေယာက္်ားျဖစ္သူ ဇိုရိုမီက ေျပာင္းလို အေျခခံရိကၡာဝယ္ဖို႔ ေငြအနည္းအပါးကိုသာ မသဒၶါေရစာ ေပးေလ့ရွိတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ မိသားစု အစားအစာအတြက္ အဓိကကုန္က်စရိတ္ကို မယားမ်ားရဲ႕တံျမက္လွည္းလစာမွ က်ခံၾကရတယ္။ ေဈးဝယ္ထြက္ဖို႔  ျပင္ေနစဥ္ လင္ဂနီ ဟာ   သူ့ေျခက်င္းဝတ္နဲ႔    ေျခေထာက္ေတြကို  ကုန္းၿပီး နွိပ္နယ္ေပးေနရတယ္။  နွစ္ရွည္လမ်ား အမွိုက္လွည္း ရလို႔ ေျခေထာက္ေတြ နာက်င္ေနတယ္လို႔  သူမကေျပာတယ္။ သူမကိုယ္အေလးခ်ိန္ တစ္ခါမွ ခ်ိန္မၾကည့္ဖူးေပမဲ့ ဝိတ္ေလ်ာ့သြားၿပီး အားနည္းလာတယ္လို႔       သိသိသာသာ ခံစားရေၾကာင္းေျပာတယ္။

ယခင္လက တံျမက္လွည္းလစာဟာ  ကုန္သြားၿပီ၊      သူ့ေယာက္်ားထံ သြားေတာင္းေတာ့ ကုန္မ်ဳိးစံုဝယ္ဖို႔   နွစ္ေဒၚလာခြဲပဲ    ေပးတယ္။   သူ့ေယာက္်ားက ၇၅ ဆင့္ထက္ ပိုမသံုးဖို႔နဲ႔ က်န္ေငြကို ေနာက္ေန႔အတြက္ ခ်န္ထားဖို႔ေျပာ  တယ္။

"မိန္းမေတြဟာ မိသားစုကိုေကြ်းဖို႔ ဆိုတဲ့အလုပ္နဲ႔ ေမြးဖြားလာတာျဖစ္တယ္ "

လင္ဂနီ က ရြံ႕ေရအိုင္ကို ပတ္ေလွ်ာက္ရင္းေျပာတယ္။   

 "ေယာက္က်ားကိုလဲ သူရသင့္တာ ရေစရမယ္၊ ေနာက္ၿပီးကေလးေတြကိုလဲ သူ့ေဝစုနဲ႔သူ ရသင့္တာရေစ ရမယ္၊ ဒါေၾကာင့္က်မတို႔ ေလွ်ာ့စားၾကတယ္" ။

လင္ဂနီက မိသားစုထဲက ဘယ္ေယာက္်ားေလးမွ တည္ျငိမ္တဲ့ အလုပ္မရွိဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ဒီဆင္းရဲတဲ့ၿမိဳ႕မွာ အလုပ္ရဖို႔ ခက္ခဲတဲ့အတြက္ ေကာင္ေလးေတြဟာေတာက္တိုမယ္ရ အလုပ္ေတြလုပ္ရင္း   ဒါမွမဟုတ္ ေဘာလံုးကစားရင္း အခ်ိန္ေတြကုန္ၾကတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ေငြအနည္းအပါးရရင္ သူတို႔ဘာသာ မုန္႔စားပစ္တာ ဘီယာေသာက္ပစ္တာပဲလို႔ သူမကေျပာတယ္။

လင္ဂနီ ဟာ   အမ်ိုးသမီးေတြြ   ကေလးမေလးေတြ ေရာင္းတဲ့  သစ္သီးတန္းနဲ႔ေဖ်ာ္ရည္တန္းကို  ျဖတ္ေလွ်ာက္လာတယ္။    ေယာက္်ားတခ်ဳိ႕က   မီးေသြးအိပ္ေတြ ေရာင္းေနေပမယ့္ အမ်ားစုက ေနရိပ္ထဲထိုင္ၿပီး ေလပန္းေနၾကတယ္။

"ေယာက္်ားနဲ႔မိန္းမဟာ သူတို႔ကေလးမ်ားအတြက္ အတူတကြ ရုန္းကန္ရမယ္ "

လင္ဂနီ က ေျပာပါတယ္။ "အကယ္၍ ေယာက္်ားလုပ္သူက အဲဒီလိုမလုပ္ရင္ မိန္းမေတြက သူတို႔ဖာသာ ရုန္းကန္ရမွာဘဲ "

လင္ဂနီရဲ႕ေယာက္်ား ကိုရိုမီက ယခုလိုေျပာတယ္၊     ေယာက္်ားေတြက ေဈးဝယ္တာ ခ်က္ျပဳတ္တာမွာ မကူညီဘူး၊      ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ "ဒါဟာမိန္းမေတြရဲ႕ အလုပ္ပဲ" ။  ဆံုေတြ႔ရတဲ့ ေယာက္်ား အမ်ားလိုဘဲ ၊   အာဖရိကယဥ္ေက်းမႈကရွင္းရွင္းလင္းလင္း  ျပ႒ာန္းထားက ေယာက္်ားက  အိမ္ျပင္ထြက္   အလုပ္လုပ္ဖို႔နဲ႔မိန္းမက  ကေလးထိန္းခ်က္ျပဳတ္ဖို႔ ျဖစ္တယ္လို႔   သူကေျပာေလရဲ႕။  သူဆက္ေျပာတာက ေယာက္်ားေတြဟာ  အလုပ္လုပ္ခ်င္ပါတယ္၊  ဒါေပမဲ့  အလုပ္ကရွားတယ္ သူ့မိန္းမေတြ တံျမက္စည္း မလွည္းေစခ်င္ပါဘူး။  ဒါေပမဲ့ "ခုအခါမွာ ဘဝဟာ ပိုအဖိုးတန္တယ္"။

"မနွစ္ကဆိုရင္ က်ြန္ေတာ္တို႔ ေကာင္းေကာင္းစားနိုင္ေသးတယ္၊     အခုေတာ့ ဒါေတြ ေမ့ပစ္လိုက္ပါၿပီ"

 "က်ြန္ေတာ့္သားေတြ အလုပ္မရွိၾကဘူး၊ ဒီေတာ့ လူ ၂၅ေယာက္ကိုေၾကြးဖို႔  ကၽြန္ေတာ့အေပၚ ပံုက်ေနတာေပါ့ ၊ဒါေၾကာင့္ပဲ မိန္းမေတြတံျမက္စည္းလွဲေနၾကရတာ၊   ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ဘာမွမရွိဘူး၊  ဒါေၾကာင့္သူတို႔ လုပ္ၾကရတာ၊ ဒါဟာဘဝပဲ "။

ေဈးသြားရင္းနဲ႔ လင္ဂနီ က အက်ည္းတန္တဲ့ သခၤ်ာအေၾကာင္း ရွင္းျပတယ္။

မနွစ္ကဆိုရင္ ၇၅ ဆင့္နဲ႔     မိသားစုကို  အသား  ဟင္းသီးဟင္းရြက္ ပဲေထာပတ္တို႔နဲ႔ အဟာရျဖစ္ေအာင္ ေက်ြးနိုုင္ခဲ့တယ္။   အခုအခါမွာေတာ့ အမ်ားႀကီး အဆင့္နိမ့္တဲ့ ဟင္းလ်ာအတြက္ ေငြနွစ္ဆေလာက္ကုန္တယ္။

အေျခခံစားေသာက္ကုန္ေတြ ေဈးနွစ္ဆတက္သြားတယ္။   ဓါတ္ဆီေဈး နွစ္ဆေက်ာ္ တက္သြားတဲ့ အတြက္   ကုန္းတြင္းပိတ္ ဘာကီနာဖာဆို သို႔     အစားအေသာက္သယ္လာတဲ့ ကုန္ကားေတြ ပို့ေဆာင္စရိတ္ တက္လာလို႔ စားကုန္ေသာက္ကုန္ေတြလဲ ေဈးတက္ကုန္တယ္။

အမဲသားဆိတ္သားက အခု ေဈးသိပ္ႀကီးတယ္၊  ၁.၂၀ ေဒၚလာဖိုးဆိုရင္ နည္းနည္းေလးဘဲရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မိသားစု အေနနဲ႔ အသားလံုးဝ မစားေတာ့ဘူး။

ေဈးသက္သာတဲ့ ငါးေျခါက္ပဲ စားေတာ့တယ္။အသီးအရြက္ ေျမပဲ နဲ႔ ခ်ဥ္ရည္ဟင္းမလုပ္နိုင္ေတာ့ဘူး။ အခု ဆဟာရေတာင္ပိုင္းမွာ အေလ့က်ေပါက္တဲ့     "ဘိုဘာ"ရြက္ကိုဘဲ သံုးေတာ့တယ္။

ဘိုဘာရြက္ကို နူးနပ္ၿပီးအခ်ဥ္ေပါက္လာေအာင္ လင္ဂနီ ဟာ      ပိုတက္စ္ နဲ႔ ျပာ ေရာထားတဲ့ အနွစ္ကိုသံုးတယ္။

"အရင္ကဆိုရင္ ေငြဟာ တစ္လသံုးေလာက္ၿပီး     လက္ထဲအနည္းအပါး က်န္ေသးတယ္။ အခုေတာ့ ေငြရတာနဲ႔ ကုန္တာပဲ"။

ညစာစားတဲ့အခါ   အားလံုးစားေသာက္ၿပီးေနာက္   စားစရာနညး္နည္းပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ဒါဟာမိန္းမေတြအတြက္ စားေလာက္ရံုကေလးပါပဲ။

"ကေလးေတြက ထပ္ေတာင္းရင္ က်ြန္မတို႔ သူတို႔ကိုေက်ြးလိုက္တယ္"။ 

သူမကေျပာတယ္

"ငါတို႔ဟာ အေမေတြပဲ" တဲ့။

(၄)

"ဒါဘဲလား မယူေတာ့ဘူးလား"  

 "ေလာက္ပါ့ မလား"

ဟင္းသီးဟင္းရြက္သည္က လင္ဂနီကို ေမးတယ္။   အိမ္နားက  လူစည္တဲ့ေဈးထဲမွာ  သူမဟာတိုးေဝွ႕ရင္းဘိုဘာရြက္ ဆင့္၃၀ ဖိုးဝယ္တယ္။   ေနာက္တစ္ေနရာမွာ ၾကက္သြန္ျဖူဥ ေသးေသးေလးလံုး ဝယ္တယ္။ သူမသြားခါနီးမွာ ေဈးသည္က နားလည္စာနာတဲ့ အျပံဳးနဲ႔ တစ္လံုးအပို ထပ္ေပးလိုက္တယ္။သူမကေက်းဇူးတင္တဲ့ အျပံဳးနဲ႔ တုန္႔ျပန္ တယ္။လူအုပ္ထဲ တိုးေဝွ႔ရင္း လင္ဂနီဟာ ငါးေျခာက္ တစ္ထုပ္၊ ဆားအထုပ္ကေလး တစ္ထုပ္၊ အမဲဆီအေခ်ာင္းငယ္ နွစ္ေခ်ာင္း၊ ပိုတက္စ္တစ္ထုပ္နဲ႔ ျပာနွစ္တို႔ကို ဝယ္တယ္။

ဆယ္မိႏွစ္အတြင္း သူမေဈးဝယ္လို႔ ၿပီးသြားတယ္။သူမရဲ႕ တေန႔တာ ဘတ္ဂ်က္ ၇၅-ဆင့္ရဲ႕ နွစ္ဆေလာက္ ကုန္သြားတယ္။အပူခ်ိန္ ၉၀ ဒီဂရီ ေက်ာ္တဲ့ ေနပူေအာက္မွာ နာရီဝက္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးအိမ္ျပန္ ေရာက္တဲ့အခါ လင္ဂနီနဲ႔ ဇါဂရီ တို႔ ခ်က္ျပဳတ္ဖို႔ ျပင္ၾကတယ္။

"တကယ္ေတာ့  ဒါထက္ပိုေကာင္းေကာင္း  စားခ်င္တာေပါ့။  ဒါေပမဲ့ အားလံုးစားေလာက္ဖို႔အတြက္ ဒါဟာေဈးအသက္သာဆံုးပဲ" လင္ဂနီက ေျပာတယ္။

ခ်က္ျပဳတ္လို႔ နွစ္နာရီေလာက္ အၾကာမွာ  သူမဟာ ရနံ့ကင္းတဲ့    ဟင္းလ်ာေျခာက္အိုး ခ်က္ၿပီးသြားခဲ့တယ္။ ပထမအိုးက   ေယာက္်ားျဖစ္သူ ဇိုရိုမီ အတြက္ျဖစ္ၿပီးသူ့ထံ သြားပို႔ရတယ္။     သူကတစ္ေယာက္ထဲစားတယ္။  ၿပီးေတာ့ေျပာလိုက္ေသးတယ္

ငိုက္ေတာင္လာၿပီတဲ့။

တျခားအိုးေတြကေတာ့ ကေလးမ်ားအတြက္ပါပဲ။   ေနာက္ဆံုးအိုးျဖစ္တဲ့ သူ႔ေယာက္်ားထက္ နည္းနည္းေလးပိုႀကီးတဲ့ မုန္႔ျပားအိုးကို လူဆယ္ေယာက္ စားၾကတယ္။လင္ဂနီ ဇာဂရီ နဲ႔ ကေလးငယ္ရွစ္ေယာက္တို႔ ျဖစ္တယ္။    ေနာက္ဆံုးအိုးကို ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေနတဲ့ အငယ္ေကာင္ ငါးေကာင္ လုယက္မစားမီ လင္ဂနီ က မုန္႔နွစ္ကိုက္ေလာက္ ယူကိုက္လိုက္တယ္။

အိမ္ေပါက္ဝမွာေတာ့ ကေလးဒါဇင္ဝက္ေလာက္ ဝိုင္းထိုင္ၿပီးထမင္း ဟင္းခ်က္တမး္ ကစားေနၾကတယ္။အုတ္က်ိဳးအုတ္ပဲ့ေတြနဲ႔ ကစားစရာမီးဖိုလုပ္ၿပီးအမွိုက္ပံုက ေကာက္လာတဲ့ ပလပ္စတစ္ခြက္ အက်ိုးအပဲ့မ်ားနဲ႔ ဟင္းခ်က္ၾကတယ္။

 "ငါတို႔ ထမင္းနဲ႔ အသားဟင္း ခ်က္မယ္"။

သူတို႔အေဖ ဇိုရိုမီ က ၾကည့္ၿပီးရယ္တယ္။ ဒီေန႔ရွင္ထပ္စားဦးမလား လို႔ လင္ဂနီ ကေမးေတာ့ " ေအး " လို႔ သူကေျဖတယ္။ လင္ဂနီ က သူ့ေယာက္်ားကို ညစာ ဆန္နည္းနည္း ျပဳတ္ေကၽြးမယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အနားမွာရွိတဲ့ သမီးငယ္မ်ားက ၾကားသြားၿပီးေအာ္ၾကဟစ္ၾကတယ္။ " ဘာေျပာတယ္၊ ဘာေျပာတာလဲ"

"ဘာလို႔ေျပာတာလဲ ၊ ဆန္လဲမရွိဘဲနဲ႔"။

ဇိုရိုမီ က မခ်ိျပံုး ျပံဳးရင္း မုသားစကား ေျပာတယ္။   

"ငါတို႔ စားစရာရွိလာတဲ့တစ္ေန႔၊ ခါးပတ္တင္းေအာင္စားၾကတာေပါ့ကြာ။ ဒါေပမဲ့ အေျခအေန မေကာင္းတဲ့အခါ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္အဖို႔ အေတာ္ခက္ခဲပါတယ္ "။

လင္ဂနီ ဟာ ေျပာင္တလင္းခါေနတဲ့ အိုးေဘးမွာ ထိုင္ေနတုန္းဘဲ။သူမရဲ႕ လက္သီးဆုပ္ေလာက္ရွိတဲ့ မုန္႔တစ္တံုးကို ကေလးေတြဝိုင္းလုမစားခင္ ဖယ္ထား လိုက္တယ္။

"တစ္နာရီ နွစ္နာရီ ေလာက္ဆိုရင္ အငယ္ေကာင္ေတြ ငိုလိမ့္မယ္၊ ဒါေၾကာင့္ခ်န္ထားရတာ" လို႔ သူမကေျပာတယ္။သူမအသံဟာ တိုးတိတ္ညင္သာ လွတယ္။သူမဟာေျမနီမႈန္႔ေတြကို ငံု့ၾကည့္ရင္း ေျပာလိုက္တယ္။

"က်မ သိပ္ဝမ္းနည္းတယ္"

"က်မ တအားစဥ္းစားတယ္"။။

[Africa's Last and Least  by  Kevin Sullivan. The Washington Post,

July 20, 2008.]

ျမစမ္းေအး