မိုးသီးဇြန္-
က်ေနာ္တို႔ ငယ္ငယ္က ၾကံဳဆံုခဲ့ရတဲ့ အာဇာနည္ေန႔ ကို အထူးသတိရတယ္။ အာဇာနည္ေန႔ အခန္းအနား က က်ေနာ္အတြက္ နစ္ခုရိွခဲ့လိုပဲ။ တခုက ေက်ာင္းမွာ တခုက အိမ္မွာ။အာဇာနည္ေန႔ မေရာက္ခင္ တပတ္ေလာက္ကတည္းကလည္း ေက်ာင္းက ၁၉ ဇူလိုင္မေမ့နိင္ အနီေရာင္ေပၚမွာ အျဖဴေရာင္ စာသားနဲ႔ေရးထားတဲ့ရင္ထိုးေလးေတြကိုေ၀တယ္။ ရင္ထုိးက အလ်ား ၂လက္မ အနံတလက္မ ရိွတယ္။ ၁၉ရက္ေန႔ မွာ ေက်ာင္းမွာလည္း စာစီစာကုန္းျပိဳင္ပြဲ၊ စကားေရလုပြဲေတြကိုလုပ္ေပးပါတယ္။ အာဇာနည္ၾကီးေတြ အေၾကာင္းကို ဆရာေတြ ေက်ာင္းသားၾကီးေတြက ေဟာေျပာေပးၾကတယ္။ ေဟာခန္းမွာ ေက်ာင္းသားေတြ အားလံုးစုရံုးျပီးေဟာေျပာေပးၾကတယ္။ဒီေဟာေျပာပြဲေတြထဲမွာ ျမန္မာစာသင္တဲ့ ဆရာၾကီး ဦးေစာေမာင္ရဲ႕ ေဟာေျပာခ်က္ကို က်ေနာ္တို႔ ၾကိဳက္ၾက တယ္။ ဆရာၾကီးက အသားျဖဳဴျဖဴ၊ လူေကာင္ေသးေသး၊ ေခါင္းေတြျဖဴေနျပီ။ သူအတန္းထဲကိုလာရင္ ေရေႏြးအိုးၾကီး ကို လက္က ဆြဲလာတာကိုမွတ္မိတယ္။ သူကက်ေနာ္တို႔ ၅ တန္းေက်ာင္းသားေတြကို ျမန္မာ သဒၵါကိုသင္ပါတယ္။ သူရင္ဘတ္ေပၚမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ ေမာ္ခြန္း၀င္ တံဆိပ္ကိုလည္း က်ေနာ္တို႔ သိခ်င္တယ္။ က်ေနာ္တို႔၀ိုင္းအံုၾကည့္ၾကတယ္။ သူက တံဆိပ္ အေၾကာင္းကို ရွင္းျပတယ္။သူက ဘီအိုင္ေအတပ္မွာပါခဲ့တယ္။ သူက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုအခ်ဳပ္ထဲမွာ ေတာင္ထည့္ခဲ့သူ လို႔ ဆိုပါတယ္။ သူ စစ္သားေလးဘ၀နဲ႔ ကင္းၾကေနတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က အေၾကာင္းမၾကားပဲနဲ႔ ၀င္ခ်လာတယ္။ သူက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို မျမင္ဘူးဘူး။ သူ႔ကိုအထက္ကအမိန္႔ ေပးထားတာက အခ်ိန္မေတာ္၀င္လာတဲ့သူဆိုရင္ ဖမ္းခ်ဳပ္ထားရမယ္။ ဒီေတာ့ ညၾကီးသန္းေခါင္ ဆိုင္းမဆင့္ဗံုမဆင့္၀င္လာတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို သူက မသၤကာတဲ့အတြက္ အခ်ဳပ္ထဲဖမ္းထည့္ထားလိုက္တယ္။ သူက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပံုက ိုၾကည့္ျပီး ဂ်ပန္လို႔ ပဲထင္ေနသတဲ့ ဒါနဲ႔ ေနာက္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွန္းသိတယ္။ ဗိ္ုလ္ခ်ဳပ္က သူကိုစိတ္မဆိုးဘူး။ စစ္စည္းကမ္းနဲ႔အမိန္႔ကို နာခံတဲ့အတြက္ အလြန္ သေဘာၾကသြားသတဲ့။ သူ႔ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္က စာေလးတေစာင္ေရးေပးခဲ့တယ္။ ဒီစာ ေလးကို က်ေနာ္တို႔ကို သူက မၾကာခနထုတ္ျပပါတယ္။ ေဟာင္ႏြမ္းေနတ ဲ့စာ ေလးပါ။ တပ္သားေလးေမာင္ေစာေမာင္ တာ၀န္ေၾကျပြန္စြာထမ္းေဆာင္မႈကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ခ်ီးၾကဴးထားတဲ့စာ။ ဒီစာေလးမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၀ိညဥ္ ကိန္း၀ပ္ေနတယ္။ သူေဟာေျပာပြဲ မွာဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အေၾကာင္းေျပာရင္ သူ မ်က္ရည္လည္ေနတယ္။ ၁၉ ရက္ေန႔ မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း က်ဆံုးသြားတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းကို သူၾကားလိုက္တဲ့ အပိုင္းကို ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ သူအသံေတြတိမ္၀င္သြားတယ္။ ေဟာခန္းတခုလံုး တိတ္သြားတယ္။ အာဇာနည္ေန႔ ေရာက္ျပီဆိုရင္ေတာ့ မနက္ကိုးနာရီမွာ ဥၾသစြဲပါတယ္။ အိမ္ေတြက ေရဒီယိုေတြကို က်ယ္က်ယ္ဖြင့္လိုက္ၾကတယ္။ ၀ါေခါင္မိုးသားတိမ္သားကို ေဖါက္ျပီး ေလးတြဲတြဲ ဥၾသသံက ရပ္ကြက္အတြင္းမွာၿပန္႔ႏွံသြားတယ္။ အတိတ္ကိုသယ္ေဆာင္လာတဲ့ အသံ၊ ေဆြးေျမ့စရာေကာင္းတဲ့ အသံ၊ဒီအသံထဲမွာ မျမင္ရတဲ့ ႏိုးၾကားမႈ၊ သတိ၀ိရယနဲ႔ တာ၀န္သိမႈေတြကို ႏွလံုးသား ရဲ ့အနက္ရိႈင္းဆံုးေနရာ၊ ဒီေနရာမွာ ႏူးညံစြာနားခို၊ အလြန္ေဆာ့တဲ့ က်ေနာ္တို႔ ျငိမ္သက္ေနၾကတယ္။အာဇာနည္ေန႔ ညမ်ားအာဇာနည္ေန႔ ဟာ ရံုးပိတ္ရက္ သတ္မွတ္ထားတဲ့အတြက္ က်ေနာ္တို႔ အိမ္မွာ လူစံုေနတတ္တယ္။ ေရာင္တေစာင္း ထားကာ မက်ီးေစ့ေရာင္တိုက္ပံုနဲ႔ က်ေနာ္အဖိုး ဦးဟန္မက္ ၊ က်ေနာ္ဘၾကီး ဦးသိန္းေမာင္၊ ဘၾကီးခ၊ ဘၾကီး ဦးေရြလူ၊ဘၾကီးစိန္ဟန္၊က်ေနာ္အကို ကိုေအာင္သန္း အားလံုးရိွေနတယ္။ ဘၾကီးေတြက လြတ္လပ္ေရးၾကိဳးပန္းမႈမွာ ပါ၀င္ပတ္သက္ခဲ့တဲ့သမိုင္းေတြရိွတယ္။ က်ေနာ္တုိ ့ၾကားမွာ အသက္၊သမိုင္းေနာက္ခံ၊ ခံစားခ်က္ ျခားနားမႈေပါင္းစံုရိွေနၾကတယ္။ ဒီျခားနားမႈေတြကို ဥၾသသံက တူညီတဲ့ တန္ဖိုး (Value) အျဖစ္သတ္မွတ္ေပးလိုက္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ အသည္းႏွလံုးထဲမွာ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ၾကီးေတြရဲ႕ ေက်းဇူးတရားကို ေအာင္းေမ့တသ ျဖစ္ေစခဲ့ၾကတယ္။ ေမာင္းလာတဲ့ကားေတြကလည္း ဟြန္းတီးတယ္။ ရပ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အျပင္မွာ ေရာက္ေနခ်ိန္ ဆိုရင္ လမ္းေလ်ာက္လာရင္ရပ္လိုက္ၾကတယ္။ သူတို႔ ရဲ႕ စြန္႔လြတ္မႈေတြအားလံုးအတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ ေျခစံုရပ္ျပီး ၾကည္ညိဳစြာ ဦးညြတ္ခဲ့ၾက။ ဘယ္သူကမွာ ဒီလိုလုပ္ၾကလို႔ မတိုက္တြန္းခဲ့ၾကရပါဘူး။မိန္႔ခြန္းက ညေန ၇နာရီေလာက္မွာေတာ့ ေရဒီယိုကေန ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းမိန္ ့ခြန္းလာပါတယ္။ က်ေနာ္ ငယ္ငယ္ က အာဇာနည္ေန႔ေရာက္တိုင္း မိသားစု ဆံုျပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း မိန္႔ခြန္းကို ၀ိုင္းဖြဲ႔ နားေထာင္ခဲ့ၾက တယ္။ သူမိန္႔ခြန္းက အလြန္အားရစရာေကာင္းတယ္၊ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေတြ ရိွတယ္။ရိုးသားမႈေတြ အျပည့္နဲ႔ လူတိုင္းကို ယံုၾကည္မႈေတြ ေပးခဲ့တဲ့အသံ ကိုက်ေနာ္တို႔ စိတ္၀င္တစား နားေထာင္ ေနခဲ့ၾကတာကို မွတ္မိတယ္။ အသက္ရွင္ေနသလို ခံစားေနၾကတယ္။အာဇာနည္ေန႔ ဟာ က်ေနာ္ တို႔ မိသားစု အတြက္ အမွတ္တရျဖစ္စရာရိွတယ္။ အထူးသျဖင့္ က်ေနာ္ ့မိဘနစ္ပါးအတြက္ သတိရစရာေတြရိွတယ္။ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ၾကီးေတြ လုပ္ၾကခံရေတာ့ ၾကြင္းရစ္တဲ့ရုပ္ကလပ္ေတြကို ရန္ကုန္ျမို ့ေရႊတိဂံုဘုရားလမ္းအနီး ဂ်ဴဘလီေဟာ နားမွာထားတယ္။ သူက ဘီအိုင္ေအတပ္မွာ တပ္ၾကပ္ျဖစ္ေနျပီ။ သူက အာဇာနည္ေတြအေလာင္းျပင္ထားတဲ့အခန္းနားကို ေစာင့္ရတဲ့ စစ္သား။ အသက္ ၂၄ နစ္ရိွျပီလို ့ဆိုတယ္။ အာဇာနည္ၾကီးေတြကို လူထုက ေနာက္ဆံုးဂါရ၀ျပပြဲ ကို တပတ္ေလာက္လုပ္တယ္။ အေမတို ့အိမ္က ေရႊတိဂံုဘုရားလမ္း ေပၚမွာဆိုေတာ့ အိမ္က ဂ်ဗလီေဟာနဲ႔ နီးတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ အေမက ညေနတိုင္းသူမိသားစုနဲ႔ အတူ အာဇာနည္ေတြကိုလာျပီးအေလးျပဳတယ္။ ဒီမွာတင္ အေဖနဲ ့အေမ ဖူးစာဆံု ေတာ့တယ္။ အာဇာနည္ၾကီးေတြစ်ာပနျပီး မၾကာခင္မွာ အေဖနဲ႔ အေမ အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္ၾကတယ္။ က်ေနာ္အထက္မွာ အၾကီး သံုးေရာက္ ကိုေမြးျပီး က်ေနာ္ကို ေတာ့ ၁၉၆၂ ဇြန္လ ၃၀ မွာေမြးတယ္။အာဇာနည္ေန႔ မွာ အဖိုးက အမွတ္တရျပန္ေျပာေလ့ရိွတာကေတာ့ အာဇာနည္ၾကီးေတြ အေလာင္းေတြကို ဂ်ဴဗလီေဟာေရွ႕ ကသယ္ထုတ္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ အဖိုး ျခံထဲက တရုပ္ဇီးသီးပင္ၾကီးျပိဳက်သတဲ့။ လမ္းပိတ္သြားတဲ့ အတြက္ အဖိုးတို႔ မိသားစုေတြကမန္းကတန္း ခုတ္ထြင္ရွင္းလင္းခဲ့ၾကတာကို အဖိုးကျပန္ေျပာေလ့ရိွတယ္။ အေမ ကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တရားပြဲေတြကို နားေထာင္ဘူးတယ္။ သူက ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ကာကီေဘာင္းဘီအတို ၀တ္ထားတယ္။ တကိုယ္လံုးလႈပ္ရွားျပီး စကားေျပာတယ္။ လူေတြကို ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္ ႏႈတ္ဆက္ေလ့ရိွသတဲ့။ လူၾကီးေတြရဲ ့ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေပၚ မွာ အမွတ္ရစရာေတြနဲ႔ ျပန္ေျပာၾက တယ္။ မရိုးနိင္တဲ့ ဒီဇတ္လမ္းကို လူၾကီးေတြက နစ္စဥ္ေျပာျပတယ္။ က်ေနာ္တို႔ မိသားစုတခုလံုးတက္ၾကြေနၾကတယ္။ ဒါက က်ေနာ္တို႔ မိသားစုရဲ႕ အာဇာနည္ေန႔ အခန္းအနား ျဖစ္ေနခဲ့ရတယ္။ဗိုလ္ခ်ဳပ္မိန္႔ခြန္း ဆံုးသြားတဲ့အခါမွာ အာဇာနည္ၾကီးေတြအတြက္ ဂုဏ္ျပဳထားတဲ့ ေမလွျမိဳင္သီခ်င္း သံက က်ေနာ္တို႔ မိသားစုကို အတိတ္က ေန ပစၥဳပန္ ကိုျပန္ေရာက္ေစခဲ့တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ မရိွေတာ့ပါလားလုိ႔ အေဖ ေတြးေကာင္းေတြးေနမယ္။ က်ေနာ္တို႔ မိသားစုအိပ္ရာ၀င္ေတာ့မယ္။ အေမက အိမ္တခါးေတြကို လိုက္လံပိတ္ရင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ေတြ႔လိုက္ရင္ အျမဲတမ္း ကာကာေရာင္ေဘာင္းဘီတိုနဲ႔ပဲ။ ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ လို႔ အေမကျပန္ေျပာေလ့ရိွတယ္။ က်ေနာ္ငယ္စဥ္ ဘ၀ တေလ်ာက္လံုးမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အေၾကာင္းကို အၾကိမ္ၾကိမ္ ေျပာျပခဲ့ေပမဲ့ နားေထာင္လို႔ မရိုးခဲ့ပါဘူး။ အာကာသေကာင္းကင္ဟာ ဇူလိုင္မိုးသားေတြ နဲ႔ သိုင္းျခံဳ ေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔ မိသားစု လြမ္းဆြတ္ေၾကကြဲမႈနဲ႔ အတူ ယံုၾကည္မႈကို ေပးခဲ့တဲ့ ဇူလိုင္၁၉ ရက္ညေတြကို က်ေနာ္ ေအာင္းေမ့သတိရ ေန။
ကိုမိုးသီးဇြန္ဘေလာဂ္မွ ကူးယူသည္
.jpg)
